Radiofrequentie-identificatie (RFID) en Near Field Communication(NFC) zijn vormen van contactloze communicatie. Een chip en een antenne maken het mogelijk om pasjes op afstand te activeren en uit te lezen. Het voordeel hiervan is gemak: je hoeft je pasjes niet meer uit je portemonnee te halen om te betalen. Betalen wordt gemakkelijker en sneller. Dit brengt echter ook risico's met zich mee, omdat criminelen op afstand onbeveiligde pasjes kunnen activeren en zo ongemerkt je geld of identiteitsgegevens kunnen stelen. De aluminium anti-skimming folie vormen het hart van onze portemonnees en beschermen je pasjes tegen deze risico's doordat de radiogolven niet de aluminium behuizing binnendringen.
RFID is tientallen jaren oud en een voorloper van NFC. In tegenstelling tot een NFC-kaart heeft een RFID-kaart meestal geen geheugen, maar is het als het ware een draadloze barcode die alleen zijn eigen serienummer uitzendt. NFC is slimmer en kan kleine hoeveelheden gegevens opslaan. Zo slaat een OV-chipkaart op waar en wanneer hij is ingecheckt en kan de conducteur deze gegevens zonder internetverbinding van de kaart uitlezen.
Zowel RFID als NFC zijn er in twee vormen: actief en passief. Het belangrijkste verschil tussen de twee is de energiebron. Actieve vormen van RFID en NFC worden aangedreven door elektriciteit en kunnen op deze manier draadloos communiceren. De passieve vorm heeft geen stroombron en communiceert alleen wanneer een externe lezer deze activeert. Dit is de reden waarom moderne kaarten niet zijn uitgerust met een batterij. Van buitenaf is het vaak niet te herkennen welke vorm van communicatie het is. Het onderscheid kan worden gemaakt door naar de aanvraag te kijken.
